Publicatie Laka-bibliotheek:
Kernafval. Praktische behandeling van afval van kerncentrales in Nederland
| Auteur | GKN, Erpers Royaards |
 |
1-01-4-10-14.pdf |
| Datum | 1982 |
| Classificatie | 1.01.4.10/14 (AFVAL - ALGEMEEN) |
| Voorkant | 
|
Uit de publicatie:
1. INLEIDING Het afval van onze industriële bedrijvigheid vormt een probleem voor onze gezondheid en ons milieu. Met name het afval van de kernenergie leidt tot publieke zorg. Dit is begrijpelijk, omdat de praktische oplossing van dit nieuwe afvalprobleem nog nergens ter wereld is voltooid. Ook al zijn vakmensen vol vertrouwen dat goede oplossingen bestaan en in de praktijk gebracht kunnen worden, toch heerst bij het publiek veel twijfel. Deze twijfel leidt er toe dat de uitvoering wordt vertraagd, omdat een publieke aanvaarding daarvan noodzakelijk is. Die vertraging leidt er weer toe dat de twijfel aan de voorgestelde uitvoering toeneemt. Zo'n neerwaartse vertrouwensspiraal kan alleen doorbroken worden als de communicatie tussen vaklui en het publiek aanzienlijk wordt verbeterd. Om daaraan bij te dragen is dit boekje geschreven. Denk niet dat het probleem van kernafval pas onlangs onderkend is. Het gevaar van de stralingsgiftigheid van radioactieve stoffen is minstens een halve eeuw bekend. Dat ze een industrieel probleem vormen was al duidelijk in 1943, toen een studie begon van het effect van die stoffen op vis in de rivier waarmee de eerste kernreactoren werden gekoeld, terwijl tevens werd gelet op effecten op bomen en planten, dieren en mensen. In de veertiger jaren zijn alle belangrijke effecten gevonden en de belangrijkste methoden voor het voorkomen ervan ontwikkeld. In 1955 vond de eerste internationale conferentie plaats over de afvalbehandeling. Toen reeds waren de specialisten het er over eens dat de beste methode voor het behandelen van het kernsplijtingsafval bestaat in het vastleggen in lekdichte materialen en het onderbrengen daarvan in diepe, stabiele bodems. De eerste gedetailleerde studies over het gebruik van steenzout-formaties daarvoor verschenen in 1964. In 1965 begon een 19 maanden durende proefopslag van verglaasd afval in een verlaten zoutmijn bij Lyons (Kansas, V.S.). De proeven hadden een gunstig resultaat, maar plannen om hier een eindopslagplaats te maken werden in 1972 opgegeven wegens twijfel aan de lekdichtheid van de desbetreffende formatie.